8 maart

De Australiers lijken een 'easy going' volk dat zich niet zo druk maakt over van alles. Nicht Ina noemde ze lui, daarover heb ik geen oordeel. Ik neem nu ongeveer twee weken het volgende waar: op de campings maar ook op straat en in winkels zoals supermarkten lopen de mensen in gemakkelijke kleding: wijde sweaters, jogging broeken, op slippers of sneakers. Uiterlijk vinden zij kennelijk niet belangrijk. Hoewel zij het voor de tijd van het jaar koud vinden zie je mensen toch in t-shirts lopen terwijl Sannie en ik dan inmiddels een warme trui hebben aangetrokken. Maar zij blijven in hun dunne kleding lopen. Hier aan de kust waar wij nu zijn (Portland) waait het behoorlijk en zodra het een uur of zes 's-avonds is en de zon in kracht afneemt daalt de temperatuur ook snel van zo'n 21 graden naar 15.De mensen zijn wel heel behulpzaam. Voorbeelden: in een stad sta je rustig even je te orienteren met een plattegrond en als snel komt er iemand hulp aanbieden. De cassiere in de supermarkt had al het bordje ' kassa gesloten' op de band gezet terwijl ze een klant hielp; wij komen eraan, zien het bordje en willen doorlopen maar zij wenkt ons en helpt ons alsnog. Op een van de eerste campings begaf de waterkoker het, kortsluiting. Terwijl ik bij de stroomvoorziening de aardlekschakelaar weer aanzet en op zoek ga naar het probleem, roept de kampeerder aan de overkant allerlei adviezen. Helaas in een onverstaanbaar slang maar als ik het duidelijk maak dat het is opgelost krijg ik een duimpje. Laatste voorbeeld: in een strandtentje waar wij een koffie pakken vraagt de serveerster waar wij naartoe gaan. Wij weten prima de weg maar toch legt zij ongevraagd in korte bewoordingen uit hoe wij er het beste kunnen komen. Van dit alles kunnen de Nederlandsers nog wel wat leren.

Van Mount Gambier reden wij vandaag langs de kust naar Portland, een korte rit van grofweg 100 km. Onderweg zagen wij voor het eerst echt de gevolgen van de bosbranden van de afgelopen maanden. In een naaldbos (aanplant voor onder meer de papierindustrie) waren hele stukken echt zwartgeblakerd. Zwarte stammen met daarboven bruin uitgeslagen takken. Even verderop ziet alles er weer normaal uit. Naarmate wij verder de staat Victoria naar het oosten inrijden zullen wij dat vaker gaan zien. Op weg naar Portland hebben wij in Bridgewater een 'petrified forrest' langs de kustlijn bezocht. Daar leek het op maar in werkelijkheid was het verharde limestone die door erosie in cirkelvorm hard was geworden en met de bij elkaar staande vormen inderdaad op een versteend bos leek. In Nelson Bay staat een sneeuwwite vuurtoren aan een prachtige kust en met de stralende zon erop was het een plaatje. Eigenlijk hadden wij nog door willen rijden naar Port Fairy. Daar is tot en met morgen een folk festival en dat leek ons wel leuk. Helaas waren alle campings in de buurt volgeboekt dus dat feest ging niet door. Wij zingen zelf wel een liedje.
In de supermarkt van Woolworth zagen wij nu met eigen ogen wat wij in het nieuws hadden gelezen: volkomen lege schappen van toiletpapier. De mensen hamsteren om eventuele gevolgen van het COVID-19 virus voor te zijn. Per klant mogen zij nog maar vier pakken kopen maar er is helemaal niets meer te koop.
Morgen beginnen wij aan de Great Ocean Road richting Melbourne.