10 maart
Blijf op de hoogte en volg Tom Sannie
12 Maart 2020 | Australië, Adelaide
10 - 11 maart
Het is ons toch gelukt nog iets mee te krijgen van het Folk Festival in Port Fairy. Na vertrek uit Portland kwamen wij door het plaatsje en op de laatste festivaldag was het feest nog in volle gang. In de hoofdstraat van de stad zaten verschillende straatmuzikanten hun kunsten te vertonen en ook stond het vol met commerciele kraampjes.Sommige met de gebruikelijke spullen: riemen, mutsen, kleding, bellenblaas en waterpistolen voor kinderen, maar ook enkele die je niet zo snel aantreft: meerdere aanbieders van Chinese massage (20 dollar voor nek en schouders en duurder voor grotere of meer lichaamsdelen), een soort podoloog die beloofde stante pede ofwel op staande voet (nomen est omen) steunzolen voor je te kunnen maken. Op het grote festivalterrein ook veel stands met parafernalia, koffie, eten (snelle happen als hamburgers, vleesspiezen, pasta en pizza), 'Dutch poffertjes' en ijs. In vier megagrote tenten werd muziek gemaakt. Bij de eerste die wij binnenliepen zat het al bijna vol omdat er een voorstelling op het punt van beginnen stond: de Blind Boys of Alabama. Dat is een groep blinde kleurlingen (dat andere woord mag niet meer) uit de VS die in 1939 is opgericht en nog steeds bestaat. De zangers waren allemaal de 70 ruim gepasseerd, enkele musici, de gitaristen en de drummer, waren jonger en niet blind. De groep legt zich toe op gospels dus het was The Lord hier en Jesus daar. De zang was naar mijn bescheiden en ongetwijfeld ondeskundige mening niet echt om over naar huis te schrijven (wat ik nu overigens wel doe) maar het was een mooie happening. Uiteraard: de band 'loves to be here with you' waarop het overwegend oudere publiek hard begon te klappen. Later zagen wij dat de groep een hele tour door Australie maakt: ze doen een aantal festivals aan en verzorgen in enkele grotere steden optredens. De filmpjes op Youtube klinken aanzienlijk beter dan het live optreden dat wij hoorden.
De muziek van twee broers met Ierse en Engelse volksliederen in de tent ernaast werd behoorlijk verstoord door de hardere klanken van de blinde zendelingen. 'Dat gebeurt nu eenmaal op festivals', verzuchtte de zanger, die hard zijn best bleef doen.
Interessant was een tentje waarin instrumentenbouwers hun produkten toonden. Dat liep uiteen van kleine eigen gemaakte fluitjes van klei tot hele mooie en dure (3500 dollar = ca 2200 euro) acoustische gitaren, mandolines, tomtoms (niet de navigatiekastjes maar drums) en 'gitaren' gemaakt van sigarenkistjes. Ook die zagen er heel betrouwbaar en goed bespeelbaar uit. Dit waren echt vaklui. Je kon ook inschijven op cursussen instrument maken.
Bij de NL poffertjes stond dat je er ook koffie kon bestellen maar dat was de eigenaresse toch verboden. Zij stond recht tegenover een koffiekraam en vanwege de concurrentie moest zij zich beperken tot poffertjes en aanverwante artikelen. Daar hadden wij geen trek in dus bij de koffietent hebben wij wat besteld. Daarmee in de hand een bankje gezocht en in gesprek geraakt met Australiers. Dat is altijd leuk, de mensen zijn vriendelijk en hebben altijd goede tips van dingen die je kunt bezoeken.
Zo had een dame van de Tourist Information in Millicent ons gewezen op het Tower Hill National Park waar de kans groot was dat je er koala's zou zien in de bomen. Dat park lag op de weg naar Portland waar wij zouden overnachten dus dat bezochten wij. De wandeling van drie kwartier langs een uitgezette route leverde mooie natuur maar geen koala's op. Terug bij het visitor's centre evenwel spotten wij een groepje Japanners onder een boom die allemaal naar boven keken. En jawel: de koala, rustig suffend op een tak, wiegend in de wind. Missie geslaagd. Kort daarna ook nog twee emoes die bedaard rondstapten. Het werd een echte safari.
In Warrnambool, door ons omgedoopt tot Warme Boel (dat bekte beter) overnacht en vanmorgen de eerste kilometers over de Great Ocean Road gereden. Great doet geen recht aan wat je daar meemaakt. Het is ronduit fantastisch. De route voert langs de Australische zuidkust en leidt je naar de mooiste plekken. Daarover de komende dagen zeker meer. Voordat wij de weg echt opgingen bezochten wij de waterval in de Hopkins rivier. Dat zou een van de breedste watervallen van de staat Victoria zijn. Hij is inderdaad breder dan hij hoog en omdat het de laatste tijd droog is geweest viel er niet spectaculair veel water naar beneden maar de natuur daar was erg mooi. Onderaan de waterval lagen poelen waarin naar verluid vogelbekdieren leven. Die lieten zich niet zien. Foto's gemaakt en toen de GOR op.
Vanaf het begin levert de GOR prachtige beelden op. Een ruwe kustlijn met aanzwellende golven die op zandsteenrotsen of mooie stranden rollen.
Heel bijzonder was The Grotto. Vanaf een hoger gelegen plateau kon je naar beneden lopen tot vlak boven de waterlijn. Daar bood een opening in de zandsteenrots een heel mooi doorkijkje naar de oceaan. Wij ontmoetten daar een Nederlandse vrouw, 29 jaar en afgestudeerd psychologe, die al zestien maanden aan het reizen was nadat zij haar baan in Nederland had opgezegd. Zij reed nu voor drie dollar in drie dagen een huurauto die van Adelaide terug moest naar Melbourne. Dat is pas goedkoop reizen! Het verhaal dat zij in korte tijd vertelde over haar motieven om op stap te gaan was voor ons goed herkenbaar. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen over zichzelf vertellen in den vreemde. En ook.. hoeveel je dan over je eigen situatie bereid bent te vertellen.
Wij bleven twee nachten in Port Campbell en vandaag zijn wij verder de GOR opgegaan om onder meer de 'Twelve Apostles' te bekijken. Dit zijn zandsteenformaties die uit de oceaan omhoog zijn blijven steken terwijl door erosie het omliggende landschap is verdwenen. Uiteindelijk zullen ook deze pilaren in zee vallen, wanneer is onbekend.
Een mooi voorbeeeld van de erosie is het verhaal van London Bridge. Deze formatie bestond oorspronkelijk uit twee bruggen, door erosie gevormd. Ongeveer twintig jaar geleden stortte onverwacht een van de twee bruggen in en volgens het verhaal moesten een paar toeristen met helicopters worden opgehaald van de tweede brug omdat zij niet terug konden.
Vanwege de hete zon van de afgelopen dagen hebben wij hoeden gekocht, van stro of gras (chinese import), die onze hoofden en nekken beschermen tegen de zon. Het is nu niet extreem warm (ca 26 graden maar de zon voel je echt branden. 's-Avonds koelt het behoorlijk af als de zon onder is en dan gaan de lange broeken aan. Vandaag, 11 maart, hebben wij het rustig aan gedaan, ook om alle indrukken van de afgelopen dagen te verwerken. Wij zijn pas 14 dagen echt aan het rondtrekken en hebben al zoveel gezien.
Foto's volgen.
Het is ons toch gelukt nog iets mee te krijgen van het Folk Festival in Port Fairy. Na vertrek uit Portland kwamen wij door het plaatsje en op de laatste festivaldag was het feest nog in volle gang. In de hoofdstraat van de stad zaten verschillende straatmuzikanten hun kunsten te vertonen en ook stond het vol met commerciele kraampjes.Sommige met de gebruikelijke spullen: riemen, mutsen, kleding, bellenblaas en waterpistolen voor kinderen, maar ook enkele die je niet zo snel aantreft: meerdere aanbieders van Chinese massage (20 dollar voor nek en schouders en duurder voor grotere of meer lichaamsdelen), een soort podoloog die beloofde stante pede ofwel op staande voet (nomen est omen) steunzolen voor je te kunnen maken. Op het grote festivalterrein ook veel stands met parafernalia, koffie, eten (snelle happen als hamburgers, vleesspiezen, pasta en pizza), 'Dutch poffertjes' en ijs. In vier megagrote tenten werd muziek gemaakt. Bij de eerste die wij binnenliepen zat het al bijna vol omdat er een voorstelling op het punt van beginnen stond: de Blind Boys of Alabama. Dat is een groep blinde kleurlingen (dat andere woord mag niet meer) uit de VS die in 1939 is opgericht en nog steeds bestaat. De zangers waren allemaal de 70 ruim gepasseerd, enkele musici, de gitaristen en de drummer, waren jonger en niet blind. De groep legt zich toe op gospels dus het was The Lord hier en Jesus daar. De zang was naar mijn bescheiden en ongetwijfeld ondeskundige mening niet echt om over naar huis te schrijven (wat ik nu overigens wel doe) maar het was een mooie happening. Uiteraard: de band 'loves to be here with you' waarop het overwegend oudere publiek hard begon te klappen. Later zagen wij dat de groep een hele tour door Australie maakt: ze doen een aantal festivals aan en verzorgen in enkele grotere steden optredens. De filmpjes op Youtube klinken aanzienlijk beter dan het live optreden dat wij hoorden.
De muziek van twee broers met Ierse en Engelse volksliederen in de tent ernaast werd behoorlijk verstoord door de hardere klanken van de blinde zendelingen. 'Dat gebeurt nu eenmaal op festivals', verzuchtte de zanger, die hard zijn best bleef doen.
Interessant was een tentje waarin instrumentenbouwers hun produkten toonden. Dat liep uiteen van kleine eigen gemaakte fluitjes van klei tot hele mooie en dure (3500 dollar = ca 2200 euro) acoustische gitaren, mandolines, tomtoms (niet de navigatiekastjes maar drums) en 'gitaren' gemaakt van sigarenkistjes. Ook die zagen er heel betrouwbaar en goed bespeelbaar uit. Dit waren echt vaklui. Je kon ook inschijven op cursussen instrument maken.
Bij de NL poffertjes stond dat je er ook koffie kon bestellen maar dat was de eigenaresse toch verboden. Zij stond recht tegenover een koffiekraam en vanwege de concurrentie moest zij zich beperken tot poffertjes en aanverwante artikelen. Daar hadden wij geen trek in dus bij de koffietent hebben wij wat besteld. Daarmee in de hand een bankje gezocht en in gesprek geraakt met Australiers. Dat is altijd leuk, de mensen zijn vriendelijk en hebben altijd goede tips van dingen die je kunt bezoeken.
Zo had een dame van de Tourist Information in Millicent ons gewezen op het Tower Hill National Park waar de kans groot was dat je er koala's zou zien in de bomen. Dat park lag op de weg naar Portland waar wij zouden overnachten dus dat bezochten wij. De wandeling van drie kwartier langs een uitgezette route leverde mooie natuur maar geen koala's op. Terug bij het visitor's centre evenwel spotten wij een groepje Japanners onder een boom die allemaal naar boven keken. En jawel: de koala, rustig suffend op een tak, wiegend in de wind. Missie geslaagd. Kort daarna ook nog twee emoes die bedaard rondstapten. Het werd een echte safari.
In Warrnambool, door ons omgedoopt tot Warme Boel (dat bekte beter) overnacht en vanmorgen de eerste kilometers over de Great Ocean Road gereden. Great doet geen recht aan wat je daar meemaakt. Het is ronduit fantastisch. De route voert langs de Australische zuidkust en leidt je naar de mooiste plekken. Daarover de komende dagen zeker meer. Voordat wij de weg echt opgingen bezochten wij de waterval in de Hopkins rivier. Dat zou een van de breedste watervallen van de staat Victoria zijn. Hij is inderdaad breder dan hij hoog en omdat het de laatste tijd droog is geweest viel er niet spectaculair veel water naar beneden maar de natuur daar was erg mooi. Onderaan de waterval lagen poelen waarin naar verluid vogelbekdieren leven. Die lieten zich niet zien. Foto's gemaakt en toen de GOR op.
Vanaf het begin levert de GOR prachtige beelden op. Een ruwe kustlijn met aanzwellende golven die op zandsteenrotsen of mooie stranden rollen.
Heel bijzonder was The Grotto. Vanaf een hoger gelegen plateau kon je naar beneden lopen tot vlak boven de waterlijn. Daar bood een opening in de zandsteenrots een heel mooi doorkijkje naar de oceaan. Wij ontmoetten daar een Nederlandse vrouw, 29 jaar en afgestudeerd psychologe, die al zestien maanden aan het reizen was nadat zij haar baan in Nederland had opgezegd. Zij reed nu voor drie dollar in drie dagen een huurauto die van Adelaide terug moest naar Melbourne. Dat is pas goedkoop reizen! Het verhaal dat zij in korte tijd vertelde over haar motieven om op stap te gaan was voor ons goed herkenbaar. Het is verbazingwekkend hoeveel mensen over zichzelf vertellen in den vreemde. En ook.. hoeveel je dan over je eigen situatie bereid bent te vertellen.
Wij bleven twee nachten in Port Campbell en vandaag zijn wij verder de GOR opgegaan om onder meer de 'Twelve Apostles' te bekijken. Dit zijn zandsteenformaties die uit de oceaan omhoog zijn blijven steken terwijl door erosie het omliggende landschap is verdwenen. Uiteindelijk zullen ook deze pilaren in zee vallen, wanneer is onbekend.
Een mooi voorbeeeld van de erosie is het verhaal van London Bridge. Deze formatie bestond oorspronkelijk uit twee bruggen, door erosie gevormd. Ongeveer twintig jaar geleden stortte onverwacht een van de twee bruggen in en volgens het verhaal moesten een paar toeristen met helicopters worden opgehaald van de tweede brug omdat zij niet terug konden.
Vanwege de hete zon van de afgelopen dagen hebben wij hoeden gekocht, van stro of gras (chinese import), die onze hoofden en nekken beschermen tegen de zon. Het is nu niet extreem warm (ca 26 graden maar de zon voel je echt branden. 's-Avonds koelt het behoorlijk af als de zon onder is en dan gaan de lange broeken aan. Vandaag, 11 maart, hebben wij het rustig aan gedaan, ook om alle indrukken van de afgelopen dagen te verwerken. Wij zijn pas 14 dagen echt aan het rondtrekken en hebben al zoveel gezien.
Foto's volgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
