4-7 maart

Een paardetram, waar vind je die nog in 2020? In Victor Harbour op weg naar Granite Island, de bestemming voor vandaag. In de 4 wheel drive van Jelte en Ina gingen wij op weg. Jelte weet dan de kortste weg te vinden maar die gaat dus wel over een aantal onverharde wegen waar de vierwielaandrijving goed van pas komt. Terwijl de dag regenachtig en bewolkt begon en met zo'n 17 graden bovendien veel kouder dan in deze tijd van het jaar hier gebruikelijk is, knapte het weer in het uur op weg naar Port Victor aanzienlijk op. Dat kwam goed uit, dan konden wij op het bovendek van de paardetram (niet paardentram, er staat maar 1 knol voor) de rit doen. Weliswaar in wandeltempo maar wij bereikten Granite Island zonder ons te hoeven inspannen. Het is een klein maar mooi rotseiland met goede wandelpaden en prachtige uitzichten over de zee. Omdat het in deze streken niet extreem droog is geweest bleef de vegetatie mooi groen. Grappig waren ook de verdeeld over het eiland opgestelde kunstwerken van internationale kunstenaars. Sommige mooi, andere niet en bij geen enkel hadden wij het idee dat de naam paste bij het werk.
Bij een grote rots waar je in kon zitten was een groep schoolkinderen op excursie en met elkaaar aan het dollen. Daarvan maakte ik een foto. De juf riep de kinderen weg en zei daarna tegen mij: nu kun je een foto maken. Mijn antwoord dat ik het met de kinderen erop juist leuker vond gaf een opmerkelijke reactie: het is niet toegestaan zomaar kinderen te fotograferen. Dat wist ik op dat moment nog niet en ik zei dat ik de foto zou wissen. Dat kwam ze echt controleren en pas toen de foto was verwijderd was ze tevreden. Voor mij was het nieuw maar onze Australische familie was hiermee bekend. Weer wat geleerd. Privacy is ook hier erg belangrijk, al vind ik het met mijn Nederlandse insteek wel ver gaan: gewoon kinderen in de openbare ruimte. In Nederland is het zelfs zo dat je op de openbare weg juist wel mag fotograferen en filmen. Je ziet soms film waarbij omstanders discussieren met bijvoorbeeld politiemensen over het recht hierop.

Na het eiland hebben wij nog The Bluff, beklommen, een heuvel bij Victor Harbour met een fantastisch uitzicht naar alle kanten over de stad, Granite Island en de oceaan.
Op de terugweg heb ik zelf ervaren hoe het is om met een four wheel drive over de dirt roads te rijden. Het als bij kasseien op de racefiets: hoe harder je erover heen gaat, hoe beter het voelt. Helaas waren niet alle passagiers het daarmee eens.

Donderdag 5 maart werd een reisdag met een verplaatsing van ruim 400 kilometer richting natuurpark The Grampians. Daar zijn wij nu redelijk in de buurt in Naracoorte waar wij alleen overnaachten. Voor het komend weekend is Grampians het doel.

Op vrijdagochtend de 6e werd dus de auto richting Grampians gezet, nadat wij het eens geworden waren over de route. Aanvankelijk was het plan om eerst naar Mount Gambier vlakbij de kust te rijden en van daaruit de Grampians te bezoeken. Nieuw inzicht leidde tot de beslissing om meteen richting Grampians te gaan, het park deels te verkennen en dan naar Mount Gambier te gaan. Het zijn flinke afstanden en eenmaal aangekomen in het centrum van de Grampians was er niet zo heel veel tijd meer over als wij ook nog op tijd bij de nu voor het eerst vooraf besproken camping aan te komen in Mt Gambier. Dat was nog eens 2,5 uur rijden. De camping hadden wij besproken omdat het hier een lang weekend was en het erg druk zou zijn. Toch begonnen aan een mooie wandeling over een rotspad naar een hoog en spectaculair uitzichtpunt The Pinnacle Lookout. Het gezwoeg over een pad van keien tussen hoge rotsen werd beloond. Het was inderdaad een spectaculaire ' lookout' waar een frisse wind ook fors blies. Zeer de moeite waard. Afdalen blijkt dan net zo inspannend als stijgen want je moet goed kijken waar je je voeten neerzet. Hier hebben zij zeker geen spijt van. Wel dus van de lange rit die wij daarna moesten doen. Bij de camping hielden ze rekening met ' late arrivals': in een soort postbus die wij met een per sms toegestuurde code konden openen, vonden wij een enveloppe met instructies om onze plaats te vinden. Gelukking was het nog wel licht dus een plek was snel gevonden. Later in de avond kwamen er nog meer mensen aan die in het behoorlijk donker hun camper of vouwwagen nog moesten installeren.
PS: het plaatsen van foto's bij de verhalen blijkt door het trage internet knap lastig te zijn. Als ze er niet bij zijn volgen ze mogelijk later.Kijk op op Polarsteps, daar staan zeker foto's.